Je hebt een bepaald doel voor ogen. Misschien wil je een nieuwe functie onderzoeken, geluksmomentjes sparen, vaker hulp zoeken, voor jezelf beginnen… Wat jouw doel dan ook is, er is op dit moment nog een afstand tussen jouw doel en waar je nu bent. De motivatie vinden om jouw droom werkelijkheid te maken kan behoorlijk pittig zijn. Alhoewel jouw proces heel persoonlijk is, zijn er ook strategieën die jij kunt inzetten om te zorgen dat je écht doorzet. Lukt het je maar niet om jezelf te motiveren? Straf jezelf niet, maar toets jezelf dan aan de volgende factoren.

1. Intrinsieke motivatie

Allereerst is het belangrijk om echt goed te weten waaróm je dit doel zo graag wil behalen. Wat betekent het voor jou als jij je doel behaalt? Om te zorgen dat je slaagt, moet jouw motivatie vanuit jezelf komen (intrinsiek). Zorg dat je doel echt jóuw doel is en doe het dus niet om een ander trots te maken. Is jouw doel niet van jezelf, verander dan nu je doel.

2. Evaluatieve conditionering

Ervaar je vaak iets positiefs, een ‘beloning’ wanneer jij voor jouw doel bezig bent, dan vind je het automatisch leuker om het te doen (evaluatieve conditionering). Jezelf belonen is dus een simpele leerstrategie. Bedenk een passende beloning voor jezelf na het behalen van jouw eerste stap, maak het leuk!

3. Klein, kleiner, kleinst

Een valkuil is om je stap zo groot te maken, dat het eigenlijk niet of nauwelijks haalbaar is. Je kunt beter in een korte tijd heel veel kleine stapjes zetten, dan over een lange tijd 1 grote stap. Je zult namelijk in al die kleine stapjes veel meer successen ervaren, en daardoor groeit je zelfvertrouwen. Zorg er dus voor dat je zeker weten slaagt in jouw eerste stap. Wees heel concreet! Kan je de stap nóg kleiner maken? Je zou hem vandaag al moeten kunnen zetten.

4. Plan je stap

Uit onderzoek blijkt dat wanneer jij nu voor jezelf opschrijft wanneer je precies die stap gaat zetten en hoe je dit gaat doen, de kans het grootst is dat je het daadwerkelijk gaat doen. Hoe concreter hoe beter. Plan je eerste stap dus. Kan je jouw doel SMART maken? 

5. Bedenk een oplossing voor je zelfsabotage

Er komt vast een moment dat je wil wegrennen voor die ene stap. Jij kent jezelf het beste. Wat doe je als je onder druk staat: Uitstellen? Boos worden? Bedenk wat jij gaat doen om jezelf te saboteren, en bedenk meteen wat je dan nodig hebt. Wees niet bang om anderen om hulp te vragen. Wat voor jou van heel grote betekenis kan zijn, is voor een ander soms maar hele kleine moeite.

Het niet uitvoeren van de stappen die jij bedacht hebt, dat is eigenlijk altijd een kwestie van angst. Ben je bang om te falen? Of voor je eigen succes? Ben je bang wat een ander ervan zal vinden? Ga dan weer terug naar stap 1 en bedenk waarvoor je dit doet. Jij wil dit, en jij bent degene die dit kan waarmaken. Smash it!

Als een soort addict, had ik het reizen op een gegeven moment écht nodig, om het gewone leven enigzins vol te houden. Ik snapte niet hoe mensen het konden overleven op 1 vakantie per jaar (of zelfs géén). Verwende millennial, zou je kunnen denken. Maar uiteindelijk bleek het voort te komen vanuit een grote ontevredenheid over mijn leven op dat moment. Reizen is nu nog steeds geweldig, maar niet meer nodig om te overleven.

Reizen is pas echt stil staan bij het leven

Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat reizen een manier is om te vluchten. Vluchten voor het échte leven. Mocht je denken dat ik dat punt wilde gaan maken: Nope. Dat vind ik echt grote bullshit. Tijdens reizen krijg je juist steeds weer de kans om je leven van een afstandje te bekijken en te bedenken wat je daar van vindt. Blijf je altijd thuis in dezelfde routine, dan sta je daar waarschijnlijk veel minder bij stil. Juist op die vakantie waarbij ik weg MOEST, besefte ik mij waar ik nou precies zo ontevreden over was in mijn leven.

Even uitzoomen, om het plaatje weer helder te krijgen

Al ga je maar een weekje weg, het feit dat er (letterlijk en figuurlijk) afstand is tussen jou en je leven thuis, zorgt ervoor dat je het plaatje weer helder kunt krijgen. Het kan bijvoorbeeld heel confronterend zijn om te realiseren wat en wie je mist – en wie juist niet. Waar je tegenop ziet, als je weer denkt aan de terugreis. En hoe je nou het liefst je dagen vult, als er even helemaal niks hóeft.

Ben je niet happy thuis, wil je natuurlijk sneller weg

Misschien wel daarom, dat ik echt op vakantie MOEST toen ik niet tevreden was over mijn leven op dat moment. Wat was er dan? Ik had totaal geen energie, geen rust, veel rugpijn, veel boosheid en kon steeds slechter tegen geluiden. Oftewel: ik raakte overspannen. Op dat moment vond ik die 5 weken vakantie in het jaar dat ik van werk weg mocht, zo belachelijk weinig dat die gedachte me alleen al depressief maakte. Terwijl ik nu echt wel weer kan begrijpen dat er mensen zijn die kunnen overleven met 1 vakantie per jaar (of zelfs geen).

Een leven waarvan geen vakantie meer nodig is

Mijn realisatie kreeg ik door middel van de POH-GGZ* met wie ik ging praten. “Wat betekent reizen dan precies voor jou?” vroeg ze aan me. Voor mij is het vooral dat ik niks MOET, zei ik. “Stel nou, dat je gewoon niet meer zoveel móet van jezelf, thuis?” was dan de volgende vraag. Nou, dan krijg ik dus ook een soort vakantiegevoel, besefte ik me. Dat was dus óók een optie. Dingen doen omdat ik het wíl, omdat ik het leuk vind en er energie van krijg.

Natuurlijk zal ik altijd blijven reizen, want reizen is gewoon geweldig. Of ik het nou doe omdat ik het wíl, of omdat ik het móet, reizen levert me altijd iets op. Maar hoe heerlijk is het, om thuis ook gewoon dat vakantiegevoel te hebben. Om geen vakantie meer nódig te hebben.

*POH-GGZ: Dit is de praktijkondersteuner van de huisarts bij wie je snel, kort en laagdrempelig terecht kan voor dingen die te maken hebben met je geestelijke gezondheid. Aanrader! Kan de POH-GGZ je niet helpen, verwijzen ze je door naar een GGZ instantie, maar daar is vaak een flinke wachtlijst.

Soms weet ik even echt niet wat ik nou met mezelf aan moet. Nu is zo’n moment. Dan zit ik in een hele kinderachtige “fuck my life”-vibe, terwijl ik heb er niet eens reden toe heb. Niks is goed, netflix staat vol met stomme series en films, de bank zit niet lekker, elke kleine tegenslag maakt me boos, ik heb geen zin om iemand te spreken maar nu verveel ik me óók. Waarom voel ik me in hemelsnaam zo moedeloos? Dit slaat echt nergens op. Heb ik stress ofzo?

“Met het verkeerde been uit bed”

Met deze stemming stond ik vanochtend al op. Met moeite kroop ik mijn bed uit, de wekker al 3x afgegaan, wetende dat ik geen ochtendmens ben maar wouw, wat wilde ik graag blijven liggen. Nee, ik merkte al snel: dit is geen standaard ochtendhumeurtje, ik ben écht chagrijnig. Ik probeer bij mezelf te bedenken waarom ik me in hemelsnaam zo voel, aangezien ik genoeg uurtjes heb geslapen, gister een leuke dag gehad heb, en vandaag echt niet zo veel móet (behalve de oneindige waslijst van eisen aan mezelf dan).

Moet ik mezelf nou oppeppen of met rust laten?

Meerdere keren deze dag dacht ik “ik geef het op” en wilde ik zwelgen in mijn eigen ongeluk. Ik besloot om die ene zorgvuldig uitgekozen zak snoep mezelf dan maar te gunnen en er maar gewoon lekker van te genieten. Dat hielp even. Ik besluit daarna zelfs om even lekker te gaan zwemmen, dat zal me goed doen. Maar zodra ik gebeld word met slecht nieuws (even geen zin om dat uit te leggen), heb ik geen zin meer om te gaan. Het huilen staat me nader dan het lachen. De constante strijd tussen “ach, mag best even” en “nee, dat is niet goed voor me” draait in mijn hoofd door tot een ruzie waar ik al helemaal niks aan heb.

Heb ik stress ofzo?

Wat is er toch met me? Waarom ben ik zo rusteloos, ik heb toch geen reden om te stressen? Ik denk terug aan de tijd dat ik semi-overspannen op mijn werk vertelde hoe onrustig ik steeds sliep. “Heb je stress”? vroegen mijn collega’s aan mij. Nou, uhh, ik heb wel eens stress maarja, wie niet? dacht ik toen. Dat hoort toch bij het leven, haha. Achteraf gezien had ik toch wel wat meer stress dan normaal. Zou dat nu weer kunnen zijn? Maar hoezo dan? Wat bizar toch om zo weinig te begrijpen van mijn eigen lichaam. Alsof ik elke keer die puzzel opnieuw moet leggen om – achteraf gezien – de meest obvious conclusie te trekken.

Ik wil zo niet zijn, maar het is wel zo.

Ik zou zó graag die persoon zijn die lekker veerkrachtig is, nooit iets teveel gevraagd, ieders zorgen wegneemt, vrolijk is en ondertussen nog oprecht gelukkig is ook. Maarja aan dat plaatje kan ik even niet voldoen. Terwijl ik mijn emoties bedwing, scroll ik door mijn whatsapplijst en bedenk ik bij wie ik mijn hart wil uitstorten, maar niemand die ik hierover op vrijdagavond wil lastigvallen. Die zijn vast allemaal leuke dingen aan het doen. Ik voel me ineens zo alleen, en ik wéét dat ik net nog aan de telefoon hing met mensen die me echt wel willen helpen. Waarom maak ik het mezelf toch zo moeilijk…

Ach, ik weet wel dat het gewoon mijn dag niet is. Pas wanneer ik me er eindelijk bij neer leg, word ik rustiger. Waarschijnlijk snap ik morgen niet meer waar ik me vandaag druk om maakte. Alsof deze stemming niet gewoon weer voorbij kan gaan. Morgen weer een nieuwe dag. Dan stap ik met mijn andere been het bed uit. 🙂